Η σημερινή ημέρα θα μείνει ζωντανή στη μνήμη χιλιάδων εκπαιδευτικών ως ημέρα ντροπής για

τον ανεξάρτητο θεσμό της δικαιοσύνης. Η απόφαση του Εφετείου προκαλεί οργή αλλά και θυμηδία στην απεγνωσμένη προσπάθεια των συντακτών της να ικανοποιήσουν τη βούληση της κυβέρνησης και να διακόψουν το απεργιακό κίνημα δεκάδων χιλιάδων εκπαιδευτικών στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα κατά της αξιολόγησης-παρωδίας που επιβάλλει το Υπουργείο Παιδείας.

Δεν είχαμε φυσικά αμφιβολίες για την έκβαση της διαδικασίας, αλλά το τραγελαφικό «μαγείρεμα» της απόφασης προκαλεί τη νοημοσύνη κάθε πολίτη. Παράνομη, λοιπόν, η απεργία της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ (αφού απορρίφθηκαν οι εφέσεις τους), μόνο …καταχρηστική για την ΟΙΕΛΕ (επειδή τάχα η απεργία μας είναι πολιτική), αν και έγινε δεκτή από το Εφετείο η προσφυγή μας ότι η απεργία μας δεν είναι …παράνομη!

Πριν αναφερθούμε στα της απόφασης, πρέπει να τονίσουμε ότι η αποδοχή από το Εφετείο ότι η απεργία μας δεν είναι παράνομη είναι μια νίκη και δικαιώνει τους χειρισμούς του νομικού μας εκπροσώπου κ. Μελισσάρη. Είχαμε από την αρχή τονίσει ότι η πρωτόδικη απόφαση ήταν εντελώς εσφαλμένη, διότι  οι εκπρόσωποι εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα δεν απαιτείται να προχωρήσουν στην υποχρεωτική διαδικασία του δημόσιου διαλόγου ούτε στη διαδικασία ορισμού προσωπικού ελάχιστης εγγυημένης υπηρεσίας. Οι συντάκτες της απόφασης υποχρεώθηκαν να δεχτούν το σκεπτικό μας και τουλάχιστον έχουμε την ηθική ικανοποίηση ότι κάναμε το έργο τους δύσκολο (εξ ου και η καθυστέρηση έκδοσης της απόφασης).

Το σκεπτικό της απόφασης του Εφετείου

Με την απόφαση γίνεται δεκτή η έφεση της ΟΙΕΛΕ κατά της απόφασης του Πρωτοδικείου που έκρινε ότι για τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς πρέπει να εφαρμόζονται οι τυπικές διατάξεις κήρυξης μιας απεργίας που αφορούν τους εργαζόμενους στο δημόσιο. Έπρεπε όμως να βρεθεί ένας λόγος να σταματήσει και η δική μας απεργία, αφού δεν θα ήταν λογικό να τερματίζεται η αποχή από την αξιολόγηση στους δημοσίους εκπαιδευτικούς και να συνεχίζεται στους ιδιωτικούς…

Έτσι εφευρίσκεται η αιτιολογία της «πολιτικής απεργίας». Η επιχειρηματολογία δύσκολα στέκει και προκαλεί τεράστια ερωτηματικά.  Αναφέρει, λοιπόν, η απόφαση ότι η απεργία μας είναι πολιτική μιας και το αίτημά μας δήθεν «δεν συνδέεται με την επίλυση των προβλημάτων, τα οποία ενδεχομένως υφίστανται οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί», ότι  «η διάρκειά της είναι αόριστη» και ολοκληρώνει με το εκπληκτικής σύλληψης επιχείρημα ότι «η ικανοποίηση του αιτήματος της απεργίας-αποχής δεν εξαρτάται από τη βούληση του ενάγοντος (Δημοσίου) αλλά από τη βούληση του ελληνικού κοινοβουλίου»!!!

Εν ολίγοις, σύμφωνα με την απόφαση, η αποχή από την αξιολόγηση είναι παράνομη για τους δημοσίους εκπαιδευτικούς και καταχρηστική για τους ιδιωτικούς!!! Η διάκριση αυτή (που οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα) δείχνει ότι η απεργία αυτή έπρεπε να διακοπεί πάση θυσία. Μια μικτού τύπου απεργία (απευθύνεται στο δημόσιο αλλά με εργασιακά αιτήματα) σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι πολιτική…

Τέλος, οφείλουμε να απευθύνουμε δημόσια ερωτήματα στην κυβέρνηση και στην πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας.

• Πώς θα συνεχίσουν να εφαρμόζουν στον πιο ευαίσθητο χώρο της δημόσιας σφαίρας καταναγκαστικές πολιτικές με τη συνδρομή (απαράδεκτων) δικαστικών αποφάσεων και έχοντας απέναντί τους τη συντριπτική πλειονότητα εκπαιδευτικών, γονέων, μαθητών;
• Δεν αντιλαμβάνονται ότι το επίδικο δεν είναι αυτή καθαυτή η (ούτως ή άλλως απολύτως προβληματική και πρακτικά ανεφάρμοστη) απόπειρα αξιολόγησης, αλλά η βαθιά οργή για την βαθμιαία εμπορευματοποίηση της Παιδείας, για τους δεκάδες χιλιάδες κομμένους μαθητές από τα Πανεπιστήμια, για τα αδιάκοπα δώρα στους επιχειρηματίες της εκπαίδευσης, για την υποχρηματοδότηση, για τις συγχωνεύσεις, για την κατάργηση σημαντικών διδακτικών αντικειμένων, για την πανεπιστημιακή αστυνομία, για την ολοκληρωτική έλλειψη ουσιαστικού διαλόγου και για την αντιμετώπιση των εκπαιδευτικών ως πολιτών β’ κατηγορίας;